Co 27 sekund na świecie ktoś słyszy diagnozę – nowotwór krwi! Dawstwo szpiku – idea bez granic

Sześć tygodni po narodzinach naszej córeczki wszystko nagle się zmieniło. W rocznicę dnia, w którym spotkaliśmy się po raz pierwszy, otrzymaliśmy szokującą wiadomość - Marta miała ostrą białaczkę. Była przemęczona i blada, nie miała apetytu, odczuwała problemy z oddychaniem. Przez przypadek wykryto u niej guzek na węźle chłonnym. Żona uspokajała mnie, mówiąc: „Kochanie, wszystko będzie dobrze”. Za chwilę stanęliśmy do walki z chorobą – nowotworem krwi. Marta przeszła chemioterapię i dwa przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych. Zawsze powtarzała mi: „damy radę!”. Walczyła z chorobą przez 13 miesięcy, z czego 9 spędziła w szpitalu. Odeszła 10 września 2019 roku, mając 26 lat. Zaledwie 9 dni przed swoimi 27 urodzinami. – wspomina Sebastian.

Gdy zadzwonił telefon z DKMS, powiedziałem rozmówczyni, że w tym momencie jestem w szpitalu Charité, ponieważ moja żona jest już po jednym przeszczepieniu i niedługo będzie miała kolejne. Ale powiedziałem, że oczywiście pomogę. Pomyślałem, że to nie jest przypadek. Zawsze z żoną wierzyliśmy w przeznaczenie i znaki, zastanawialiśmy się, co to wszystko może oznaczać. – mówi Sebastian.

Podczas donacji myślałem - to tutaj odeszła moja żona, ale w mojej głowie pojawiły się też pozytywne emocje i poczucie, że mogę dać komuś nadzieję na życie. Martyna byłaby ze mnie dumna, jestem tego pewien – wspomina Sebastian.

Nie wiem, od czego zacząć. Przez lata moje życie kręciło się wokół szpitali, igieł, transfuzji krwi. Nie widziałam końca tego wszystkiego i nie widziałam dla siebie przyszłości. Wszystko, co znałam, to szpital. W głębi serca poddałam się, ale nie chciałam, żeby moja rodzina to widziała. Wiedziałam, że muszę walczyć, ale byłam coraz bardziej zmęczona. Powiedziałam mamie, żeby przestała szukać Dawcy, bo tak trudno było znieść kolejne informacje o tym, że nie ma zgodności między mną a Dawcą. W dniu, w którym powiedziano nam, że znalazł się mój „bliźniak genetyczny”, byłam przerażona, że zmienisz zdanie. Bałam się mieć nadzieję. Potem nadszedł dzień transplantacji i otrzymałam przeszczep szpiku kostnego. To był początek mojej podróży. Chcę Ci podziękować za podjęcie decyzji o zostaniu Dawcą komórek macierzystych. Chcę Ci podziękować za Twoją bezinteresowność. Chcę Ci podziękować przede wszystkim za uratowanie mi życia. Nie ma takich słów, które mogłyby opisać, jak bardzo jestem Ci wdzięczna za ofiarowanie mi szansy na drugie życie. Teraz widzę już dla siebie przyszłość. Przyszłość, w której nie jestem przykuta do szpitalnego łóżka. Teraz mogę wreszcie żyć. – Zyaan do swojej Dawczyni.