„Dziś czuję się trochę lepiej, doktorze”. Jak wyglądają Święta w szpitalnej rzeczywistości?

Wigilia Bożego Narodzenia to najtrudniejszy dzień dyżurowy. Każdy chciałby ten wieczór spędzić z rodziną, a nie w pracy. Chorych na oddziale jest mniej, niż zwykle, ale ci, których nie udało się wypisać przed świętami, są zazwyczaj najbardziej wymagający.

Mnie wigilijny dyżur przypadł w udziale 20 lat temu. Dyżurowałem na oddziale transplantacji szpiku, mając pod opieką chorych we wczesnym okresie po przeszczepieniu. Ze względu na typowy w tej fazie spadek odporności musieli przebywać w izolatkach, bez możliwości odwiedzin. Z rodzinami porozumiewali się przez specjalny tor audio-wizualny zamontowany w przedsionku oddziału. Nie było wtedy komunikatorów ani mediów społecznościowych. Nie było wi-fi. Życzenia poprzez bezpośredni kontakt mogliśmy im złożyć tylko my - personel kliniki. A życzenia mogły być tylko jedne - szybkiego powrotu do zdrowia. U większości chorych te życzenia się spełniły. Niektórzy do dziś przysyłają mi kartki świąteczne. O innych wiem, że wrócili na studia czy do pracy i wiodą normalne życie. Był też 22-letni chłopak chory na ostrą białaczkę. Miałem z nim bardzo bliski kontakt. Rozmawialiśmy o motocyklach. O tym, że wiosną powinien się jeszcze powstrzymać przed jazdą, ale już latem niekoniecznie, i że może spotkamy się gdzieś w drodze. Najlepiej byłoby w Alpach, ale to już może następnego lata. To była jego ostatnia Wigilia Bożego Narodzenia.

- dodaje prof. Sebastian Giebel.

Zostałem Dawcą faktycznym w grudniu 2017 roku, oddając szpik metodą z talerza kości biodrowej. Po zabiegu dowiedziałem się, że miałem szansę podarować najpiękniejszy prezent malutkiej Hiszpance. Czułem się trochę jak pomocnik św. Mikołaja, który też przecież działa anonimowo, przynosząc najbardziej wyczekiwane prezenty.

prezenty  - wspomina Radosław Zielonka, Dawca faktyczny z bazy Fundacji DKMS.

Jak tu podziękować Dawcy za życie? Za to, że kolejne urodziny i kolejne Święta Bożego Narodzenia możemy spędzać już w domu, wszyscy razem. I tak już trzeci rok 24. grudnia zasiadamy do wspólnej kolacji, a Bianka może bawić się ze swoją młodszą siostrzyczką, przytulać dziadka i jeść pierniczki. Jesteśmy tu razem i tylko to jest ważne.

– mówi mama Bianki, Pani Natalia.