8 krakowskich uczelni dołącza do wielkiej akcji rejestracji potencjalnych dawców szpiku. Rusza jesienna odsłona studenckiego projektu HELPERS’ GENERATION

Mój pierwszy kontakt z Fundacją DKMS nastąpił, gdy udzielałam się w studenckim samorządzie. Zorganizowaliśmy wtedy wspólnie Dzień Dawcy Szpiku. Wcześniej miałam niechętne podejście do oddawania szpiku. Od dawna oddaję krew regularnie, ale nie chciałam się zapisać do potencjalnych dawców szpiku, ponieważ dookoła słyszałam, że jest to co najmniej nieprzyjemne. Po rozmowach z osobami zarejestrowanymi oraz dawcami faktycznymi zorientowałam się, że moje przekonanie, podyktowane stereotypami i mitami, było zwyczajnie mylne i być może wcześniejsze zapisanie się do bazy mogłoby uratować komuś życie. Każdy zasługuje na kolejną szansę - szczególnie na zdrowie. 

– mówi Dominika Borowiec, liderka projektu HELPERS’ GENERARATION z Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Co niecałą godzinę w Polsce ktoś dowiaduje się, że jest chory na nowotwór krwi. To może być każdy - ja czy ktoś z mojej rodziny. Powiększająca się baza potencjalnych dawców szpiku może uratować pacjentów, wymagających przeszczepienia. Wraz z każdym kolejnym zarejestrowanym potencjalnym dawcą zwiększa się szansa na znalezienie „bliźniaka genetycznego” dla osoby chorej. Najlepszym przykładem na to, że to realnie działa, jest nasz lider Michał, który jest faktycznym dawcą szpiku. 

– dodaje Dominika.

Zarejestrowałem się jako potencjalny dawca szpiku w okolicy listopada 2020 roku. Odbyło się to w ramach akcji prowadzonej na AGH. Byłem wtedy na II roku studiów. Wcześniej nie myślałem o rejestracji, decyzję podjąłem tak naprawdę pod wpływem impulsu. Uprzednio jednak zapoznałem się z charakterem działalności Fundacji DKMS i procedurami, związanymi z dawstwem. Rejestracja w bazie dawców jest łatwa i szybka, a potencjalna pomoc, jakiej można udzielić biorcy, ogromna. Warto poświęcić te zaledwie 5 minut, by ktoś otrzymał nadzieję na życie.

Pierwszy telefon od fundacji otrzymałem, gdy minął trochę ponad rok od mojej rejestracji. Było to bardzo niespodziewane. Wszystko zostało mi dokładnie wyjaśnione krok po kroku, po czym padło pytanie o moją ostateczną decyzję - lekko zestresowany, ale bardzo podekscytowany możliwością pomoc, odpowiedziałem "tak, chcę zostać dawcą" – i zostałem nim w marcu 2022 roku. Cała procedura, której musiałem się poddać - badania wstępne, przyjmowanie zastrzyków i ostatecznie pobranie komórek macierzystych, w moim przypadku z krwiobiegu - przebiegła w miłej, przyjaznej atmosferze. Czułem się zaopiekowany. Nie wymagało to ode mnie wielkiego poświęcenia. Największą „trudnością”, jaka mnie spotkała, było spokojne siedzenie przez kilka godzin na fotelu podczas zabiegu - prawdziwy test cierpliwości. Nic nie bolało. Po pobraniu ciężko było mi uwierzyć w to, że "już po wszystkim". Że już pomogłem. Nadal uważam, że podjęty przeze mnie wysiłek był niewspółmiernie niski w stosunku do pomocy, jakiej byłem w stanie udzielić.

Telefon zadzwonił ponownie we wrześniu z informacją, że moja pomoc potrzebna jest raz jeszcze. Bez wahania i tym razem już bez żadnego stresu poddałem się procedurze ponownie i oddałem limfocyty. Gdybym dostał telefon jeszcze raz... oczywiście znowu bym się zgodził! Bycie dawcą szpiku to wspaniała przygoda, pozwalająca na otwarcie się na drugiego człowieka. Wiem, że moim biorcą jest "starsza Pani z Ameryki". W duchu nieustannie kibicuję jej w walce z nowotworem.

Pierwszy raz z Fundacją DKMS zetknąłem się zimą 2018 roku. Kierowany ciekawością podszedłem do stoiska z wolontariuszami w holu swojej uczelni - zarejestrowałem się wtedy jako potencjalny dawca szpiku. Niespełna rok później, wracając z pracy tramwajem, odebrałem telefon z Warszawy. Okazało się, że moje antygeny HLA są zgodne z pacjentem chorującym na nowotwór i jestem dla niego nadzieją na wyzdrowienie. Zgodziłem się bez wahania.

Kiedy nadszedł dzień pobrania, udałem się do Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie, do Kliniki Hematologii. Lekarz zalecił pobranie krwiotwórczych komórek macierzystych metodą aferezy, tzn. z krwi obwodowej. Procedura trwała około 4 godziny i przypominała oddawanie krwi. Czas umilała mi rozmowa z innym dawcą, na fotelu obok. Po całym procesie czułem się dobrze, wróciłem do domu o własnych siłach, napędzany tą niesamowitą energią czerpaną z pomocy innym. Rozpoczynając następny rok akademicki, zobaczyłem reklamę projektu HELPERS’ GENERATION. Zgłosiłem się - w końcu to dzięki liderom poprzednich akcji zostałem faktycznym dawcą. Do dziś wspieram Fundację DKMS, rozwiewając szkodliwe stereotypy oraz tłumacząc znajomym, jak można dać tak wiele, jednocześnie oddając tak niewiele.