„Wierzę, że Ty też wyzdrowiejesz!” Wygrali z nowotworem krwi - dziś kierują słowa wsparcia w stronę Pacjentów hematoonkologicznych

Transplantacja komórek krwiotwórczych jest uznaną i szeroko stosowaną metodą leczenia wielu nowotworów układu krwiotwórczego – białaczek, chłoniaków, ale też szeregu chorób nienowotworowych. W przypadku nowotworów przeszczep stwarza możliwość zastosowania bardzo dużych dawek chemioterapii czy radioterapii. Mogą one zniszczyć nowotwór, ale zarazem nieodwracalnie uszkadzają prawidłowy szpik kostny, który jest nam niezbędny do życia. Stąd konieczne jest przeszczepienie szpiku drugiej osoby. Z kolei w przypadku chorób nienowotworowych, takich, gdzie szpik jest niewydolny i trzeba go zastąpić zdrową tkanką. W praktyce znakomita większość – ponad 90 proc. – są to wskazania nowotworowe. Szansa na wyzdrowienie Pacjenta po transplantacji zależy od rozpoznania, czyli tego, z jakim nowotworem mamy do czynienia, ale w jeszcze większym stopniu od stadium choroby, w jakim przeszczep jest wykonywany. 

– mówi prof. dr hab. n. med. Sebastian Giebel, Kierownik Kliniki Transplantacji Szpiku i Onkohematologii w Gliwicach.

Tak naprawdę w znakomitej większości przypadków nie jesteśmy w stanie określić co było przyczyną - czy co mogło sprzyjać - wystąpieniu nowotworu. Co za tym idzie – profilaktyka jest trudna, bo nie da się zalecić zachowań, których należałoby unikać, żeby to ryzyko zmniejszyć. W moim przekonaniu najważniejszy jest screening, czyli wykonywanie badań, które pozwalają na wczesne wykrycie nowotworu. I mam tu na myśli z jednej strony badanie fizykalne, czyli np. badanie lekarskie węzłów chłonnych, a z drugiej strony badania morfologii krwi, które każdy moim zdaniem powinien mieć robione przynajmniej raz do roku. 

– dodaje prof. Sebastian Giebel.

Byłem młody i nie zdawałem sobie sprawy z tego, z czym tak naprawdę mam do czynienia. Dopiero płacz bliskich uświadomił mi, że jest to coś poważnego.

– wspomina moment diagnozy Daniel.

Poszukiwanie zgodnego Dawcy szpiku dla mnie zaczęło się w listopadzie 2011 roku i trwało do kwietnia 2012. Gdy dowiedziałem się, że znalazł się ktoś, kto może - i chce - mi pomóc, byłem szczęśliwy. Dodało mi to sił i zmotywowało do walki z chorobą. Wiedziałem, że dam radę, nie poddam się, nie oddam swojego życia walkowerem. Jednocześnie towarzyszyła mi ogromna ciekawość: kim jest mój Dawca? Jak wygląda? Jaką jest osobą? 

- opowiada o poszukiwaniach zgodnego Dawcy Daniel.