4 na 100 000 dzieci choruje na białaczkę. Międzynarodowy Dzień Walki z Nowotworami Dziecięcymi

Często spotykam się z tym, że rodzice, którzy słyszą diagnozę swojego dziecka, zadają mi pytania: „W którym miejscu popełniliśmy błąd?”, „Gdzie doszło do zaniedbania z naszej strony”? Oczywiście te wszystkie pytania są absolutnie zrozumiałe, bo gdy z tak ciężką chorobą musi walczyć dziecko, każdy chciałby znać przyczynę. A w tej sytuacji nikt nie zawinił – patofizjologia rozwoju białaczki nie jest do końca poznana. Wpływ mogą mieć pewne czynniki genetyczne, czasami może środowiskowe, na które nie mamy wpływu. Dlatego o białaczce mówimy, że jest chorobą „niezawinioną”. 

- tłumaczy prof. dr hab. n. med. Krzysztof Kałwak z Ponadregionalnego Centrum Onkologii Dziecięcej „Przylądek Nadziei” we Wrocławiu.

Około 85% dzieci leczy się dobrze chemioterapią konwencjonalną. U około 15-20% małych Pacjentów dochodzi do wznowy choroby. Wówczas, przy pierwszej wznowie, leczeniem z wyboru jest przeszczepienie szpiku bądź krwiotwórczych komórek z krwi obwodowej od zgodnego Dawcy.

– wyjaśnia prof. Krzysztof Kałwak.

Jak to się zaczęło? Jak u wszystkich - niespodziewanie. Myśleliśmy, że Jaś się przeziębił. Pojawił się ból gardła, początkowo lekka gorączka, która wkrótce zaczęła rosnąć. Lekarze myśleli, że to angina albo mononukleoza. Badania wykluczyły te choroby. Dostaliśmy skierowanie na morfologię krwi. Wyniki otrzymaliśmy następnego dnia wieczorem, a lekarz dyżurny, który na nie spojrzał, kazał od razu pojechać na SOR. W nocy wylądowaliśmy na oddziale szpitala pediatrycznego. 24 sierpnia zostaliśmy wypisani do domu - bez diagnozy, a już 10 września ponownie trafiliśmy do szpitala, w którym tak naprawdę zamieszkaliśmy. Dzień później Janek został przeniesiony na onkologię, gdzie wykonano m.in. biopsję szpiku i tomografię, a 12 września 2020 roku został wdrożony protokół pierwszego bloku leczenia ostrej białaczki limfoblastycznej. Kilka dni później w badaniach genetycznych odkryto chromosom Philadelphia, który kwalifikuje go do przeszczepienia od Dawcy niespokrewnionego. 

– mówi Pani Dorota, mama Jasia.

Jesteśmy z Jasiem w szpitalu od 5 miesięcy – w styczniu na chwilę mogliśmy wyjść do domu, ale szybko musieliśmy wrócić, bo przed Jasiem kolejne starcie z białaczką. Znowu jesteśmy z dala od bliskich. Walczymy. Onkologia w czasie pandemii jest miejscem podwójnie trudnym, bo nikt nas nie może odwiedzać. Ukochaną Babcię i Dziadka Jaś może zobaczyć tylko przez przeszklone drzwi, z siostrą Julką gra w papier-kamień-nożyce podczas wideorozmowy. Teraz czekamy na najważniejszą wiadomość, że znalazł się zgodny Dawca szpiku dla Jasia. Wiem, jak trudne jest jego znalezienie, dlatego bardzo proszę wszystkich o rejestrację w bazie Dawców szpiku Fundacji DKMS. Być może uda się uratować nie tylko mojego syna, ale również inne dzieci, które na tym samym oddziale czekają na „bliźniaka genetycznego” – często jedyny ratunek. 

– dodaje Pani Dorota.