15 województw, 51 uczelni i jeden cel – pomoc chorym na nowotwory krwi. Studenci rozpoczynają ogólnopolską rejestrację potencjalnych dawców szpiku

Potencjalną dawczynią szpiku zostałam w 2016 roku, podczas akcji rejestracji na AGH w Krakowie. Zarejestrowałam się, ponieważ chciałam pomagać innym i wiedziałam, że dzięki Fundacji DKMS mogę uratować czyjeś życie - a to przecież najcenniejszy dar. Telefon z fundacji zadzwonił do mnie po sześciu latach od rejestracji. Byłam podekscytowana i cieszyłam się, że będę mogła pomóc. 

– mówi Joanna Ryłko, dawczyni faktyczna.

Faktyczną dawczynią szpiku zostałam po około trzech miesiącach od odebrania telefonu. Przez ten czas trwały badania i procedury gwarantujące pełne bezpieczeństwo, zarówno moje jak i biorczyni. Na bieżąco byłam informowana przez Fundację DKMS o kolejnych etapach. W moim przypadku komórki zostały pobrane z krwi obwodowej. Donacja była dla mnie wyjątkowym doświadczeniem. Sam proces pobrania przebiegał w spokojnej atmosferze, a personel szpitala okazywał dużą życzliwość i otwartość. Początkowe obawy związane z robieniem sobie zastrzyków z czynnikiem wzrostu rozwiały się, gdy zaczęłam je wykonywać, a oddanie komórek z krwi obwodowej było bezbolesne. Tak niewiele wystarczy, by uratować komuś życie. Moją biorczynią była kobieta z Wielkiej Brytanii, moja „bliźniaczka genetyczna”. 

– dodaje Joanna.

Pięknym fenomenem dawstwa szpiku jest fakt, że to ja sama wystarczę, by komuś pomóc. Dobro jest po prostu we mnie, możliwość uratowania komuś życia płynie w mojej krwi, a pomaganie mam zapisane w genach. Wyjątkowy był również moment, w którym oddawałam komórki. To był kwiecień, słoneczny dzień, początek wiosny, zbliżały się Święta Wielkanocne. Cała przyroda budziła się do życia. I ja stałam się częścią tego świata, w którym rozbudzała się radość i nadzieja, że można pokonać śmierć i odzyskać życie. Ratowanie drugiego człowieka jest w nas zapisane i naprawdę nie musimy mieć supermocy, by stać się bohaterem. Oddanie krwiotwórczych komórek macierzystych to naprawdę prosty sposób na szerzenie dobra w świecie. 

– podsumowuje dawczyni faktyczna.

Czy młodzi ludzie, angażując się w pomoc innym, mogą zmieniać świat? Oczywiście, że mogą! Tak naprawdę może to zrobić każdy i w każdym wieku, ale ludzie młodzi mają na to największą szansę, ponieważ są pełni pasji, wiary we własne możliwości oraz wartości, do których są przywiązani. Są też odważni i dzięki temu skłonni do podejmowania wyzwań. Tego brakuje dzisiejszemu światu, nastawionemu na bezpieczny zysk. 

– powiedział Przemysław Kossakowski.

Pomaganie innym jest potężnym mechanizmem samopoznania i samodoskonalenia. Wiem to, bo sam zaangażowałem się w pomoc innym, przez co wyraźnie widzę i czuję, jak bardzo zmieniło to mnie i moje życie. 

– dodał Przemysław Kossakowski.

Czym jest dla mnie dawstwo szpiku? To bezinteresowna pomoc drugiemu człowiekowi. To bohaterstwo, altruizm i szlachetność, które każdy ma w sobie - chociaż może nie zdawać sobie z tego sprawy. Trudno jest komuś pomóc, jeżeli nie ma się świadomości, że taką moc się posiada. Duża część społeczeństwa wciąż nie wie, z czym wiąże się dawstwo szpiku i jak bardzo jest to istotna kwestia dla pacjentów walczących z nowotworami krwi. Trzeba to podkreślać – bez niespokrewnionego dawcy szpiku wiele ludzkich historii zakończyło się - i może zakończyć się - przedwcześnie. 

– mówi Krzysztof Zdanowicz, lider z Politechniki Poznańskiej.

Wiele osób sądzi, że szpik pobiera się z kręgosłupa. To mit! Szpik pobiera się z talerza kości biodrowej i to wyłącznie w 10% spośród wszystkich pobrań. Zabieg jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym, więc jest całkowicie bezbolesny. Nie bójcie się tej metody, strach ma tylko (niepotrzebnie) wielkie oczy. 

– dodaje Krzysztof.

Zostając potencjalnym dawcą szpiku, dajemy nadzieję na zdrowie pacjentom mierzącym się z nowotworami krwi. Pamiętajmy o tym, że gdy stajemy się faktycznym dawcą, niczego nie tracimy, a inny człowiek – nasz „bliźniak genetyczny” – odzyskuje życie, odebrane mu przez chorobę. 

– podsumowuje Krzysztof.